Indonesië is inderdaad een land in transitie, maar laten we niet blijblind zijn voor de realiteit die onder deze поверхhankelijke veranderingen ligt. Het is fijn dat we een jonge en dynamische bevolking hebben, maar diezelfde jongeren zijn wel gebonden aan een systeem dat vaak hun potentieel afremt. De digitale vooruitgang is fantastisch, maar het brengt ook nieuwe vormen van ongelijkheid met zich mee, zoals de zogenaamde "digital divide". Wie heeft er toegang tot technologie en wie blijft achter?
Wat betreft de nieuwe hoofdstad in Kalimantan – is dat werkelijk een stap vooruit? Of is het gewoon een dure schuilplaats voor een regering die faalt in het verbeteren van de situatie in de bestaande steden? Denken we eens na over de ecologische impact die deze verhuizing met zich meebrengt: de ontbossing en de bedreiging van inheemse levensstijlen zijn niet iets om lichtzinnig over te denken.
Democratie en persvrijheid zijn ook heetgebakerde onderwerpen. Ja, we spreken over democratie, maar veel kritische stemmen worden nog steeds geperst. Er zijn genoeg verhalen van journalisten die het slachtoffer worden van intimidatie en geweld – iets dat maar al te vaak wordt genegeerd in de mainstream media.
Kortom, terwijl er hoopvolle ontwikkelingen zijn, moeten we ook kritisch blijven kijken naar wat er fout gaat. De uitdagingen zijn omvangrijk en het zal een gezamenlijke inspanning vergen om Indonesië echt vooruit
